Ghana: Ghana voor beginners

Wat vliegt de tijd en wat went het Ghanese leven snel. Ik heb mijn definitie van vieze voeten aangepast en heb ontdekt wat zweten is. Ik leer de vrouwen en kinderen kennen die regelmatig bij ons in huis zijn, en zo nu en dan op de grond liggen te slapen of zitten te eten. Douchen doe ik met een emmer water die ik eerst buiten moet tappen, omdat de waterleiding ons niet meer van water voorziet. Ik leef zonder internet als mijn provider een aantal dagen storing heeft. Ik raak gewend aan stroom die meerdere keren per dag kan uitvallen en niemand raakt in paniek als zelfs het hele land zonder stroom zit. Ik kijk niet meer vreemd op van al het stof en het rondslingerende afval en geniet van alle kleuren op de markt die zo contrasteren met de droge omgeving.

Maar ook al voel ik me thuis, we blijven opvallen als enige seleminga’s -blanken- in de stad. Als iemand me op straat inhaalt, wordt er achterom gekeken of rijdt diegene een tijd naast me. Ik heb ontdekt dat huwelijksaanzoeken ook prima op de fiets of motorbike gedaan kunnen worden. Wat nou op één knie gaan? Kinderen zingen “Seleminga, how are you? I’m fine thank you!” als ze je zien. Bij de fietsenmaker wordt er gevraagd of ik een container fietsen wil importeren. En misschien wil ik ook wel even een waterput, een kliniek en een school regelen. Daarnaast wordt er regelmatig een ventilator voor me gehaald of aangezet, want ik kan de enorme hitte als niet-Afrikaan natuurlijk helemaal niet verdragen. En de dag na een bezoekje aan een gezin uit de regio, krijg ik een parelhoen thuisbezorgd. Want als er twee blanke dokters bij je op bezoek zijn geweest, is dat zo’n grote eer dat je hen natuurlijk wel móet bedanken.  

Om meer van de cultuur te ervaren ben ik twee dagen bij een gezin in een nabijlegen dorp gedropt. Ik moest eerst langs het dorpshoofd. Terwijl hij gezeten was op z’n troon, zat ik op m’n hurken om respect te tonen. Vervolgens kon ik door naar een familie bij wie ik mocht overnachten. Daar had ik gezelschap had van geiten, kippen, muizen, kakkerlakken en heeeel veel kinderen. Ik had géén idee wat de bedoeling was en aangezien Dagbani de voertaal was, was communiceren een grote uitdaging. Het idee bleek uiteindelijk dat ik als gast vooral moest uitrusten, in een donker en stoffig huisje dat een gezin speciaal voor mij beschikbaar had gesteld. Ik kreeg de enige plastic stoel die er te vinden was en af en toe werd er eten naar binnen gebracht. Als ik naar buiten ging, werd de stoel achter me aangedragen. Ook was ik continu m’n fiets kwijt, want die werd binnen gezet als het regende en in de schaduw gezet als de zon scheen. Aan goede zorgen ontbrak het me dus niks! Terwijl ik moest uitrusten, werkten de vrouwen de hele dag door: koken, water halen, hout sprokkelen voor het vuur om op te koken, de was doen en voor de kinderen zorgen. Zeker nu er een tekort aan water is en er nog maar één werkende waterpomp is aan de rand van het dorp, is er geen tijd voor rust of zwangerschapsverlof. Hoogzwangere vrouwen lopen hier gerust met een dikke buik voorop, hun kind achterop de rug en een mega zware emmer water op hun hoofd. En de mannen? Die zijn boer en wachten op het regenseizoen om het land te kunnen bewerken. Zij zitten nu hele dagen in de schaduw met elkaar te kletsen. Zelf besloot ik met handen en voeten kenbaar te maken dat ik graag van m’n stoel af wilde komen om te helpen met water halen. Ik kreeg een emmertje, formaatje Griekse yoghurt emmer. Mét deksel. En toch kreeg ik het voor elkaar om er water uit te laten klotsen toen de emmer op m’n hoofd stond. Aan het op peil brengen van de watervoorraad van mijn gastgezin heb ik dus geen grote bijdrage kunnen leveren, maar het dorp heeft volgens mij nog nooit zo hard gelachen. 

Het leven binnens- en buitenshuis is dus één grote ontdekkingstocht, vol met bijzondere ontmoetingen. En dan heb ik het nog niet eens over het leven in het ziekenhuis. Wordt vervolgd!