Malawi: En we gaan nog niet naar huis...?

Het heeft geregend! Wat was dat heerlijk na maandenlange droogte en temperaturen rond de 35 graden. Stof dat weer neervalt op de aarde, het gras dat weer een beetje groener wordt en de geur van mest die af en toe voorbij komt waaien, omdat men begonnen is het land te bewerken. Mens en natuur komen weer tot leven. En het is een feestje om te kunnen genieten van alle vruchten die groeien: aardbeien, bramen, mango en passievrucht. Ik kan er geen genoeg van krijgen.

Alhoewel het leven hier lang niet altijd feest is en je geconfronteerd wordt met omstandigheden die je hart doen breken, zie je ook dat er hoop is. Als je de glimlach van een kind ziet, als het aandacht krijgt van fysiotherapeut en moeder bij het leren zitten. Als je op het juiste moment de juiste persoon tegenkomt, en samen met nieuwe moed verder kunt gaan. Zo ben ik met lokale organisaties aan het onderzoeken hoe we kinderen met een ontwikkelingsachterstand of beperking eerder kunnen opsporen, zodat ze tijdig de juiste behandeling krijgen. En zowel binnen als buiten het ziekenhuis lijkt er enthousiasme te zijn om samen te werken en de huidige behandelmogelijkheden voor deze kinderen met elkaar te integreren. Kortom verbinding zoeken en samen verder gaan, om de zorg voor en kwaliteit van leven van kwetsbare kinderen te verbeteren.

Terwijl de balletjes beginnen te rollen, groeit het gevoel dat ik helemaal nog niet klaar ben om naar “huis” te gaan. Gelukkig voor mij, is een project van Bart dat in oktober zou starten, uitgesteld tot januari en zijn we aan het onderzoeken of we ons vertrek naar Nederland met 3 maanden kunnen uitstellen.

Ik hoop dus dat ik eerst voorlopig nog niet af ben van het geluid van de tuinman, dat me elke ochtend wekt als hij de blaadjes uit onze tuin veegt. Van het tekort aan fuel, waardoor je urenlang in de rij kan staan. Van de police die je onderweg meerdere malen aanhoudt, en niet je rijbewijs wil zien, maar je privéleven tot in detail uitvraagt. Efficient en handig? Meestal niet. Tijd om contact te maken met de ander, omdat je gedwongen wordt te onthaasten? Meestal wel.