Malawi: Met vallen en opstaan

Afgelopen vrijdag was het zo ver… Ik mocht weer op avontuur naar Afrika, waar Bart al 2 maanden woont en werkt. De reis verliep goed, binnen een halfuur was ik op Schiphol ingecheckt en door de security heen. Een ruime 24 uur later arriveerde ik op het vliegveld in Blantyre, Malawi. Je weet meteen dat je op de plaats van bestemming bent, als een meneer zijn rolkoffertje op zijn hoofd het vliegtuig uitdraagt. En toegegeven, hij doet dat soepeler dan de mensen die hun koffer tussen de smalle gangpaden van het vliegtuig proberen door te rollen. En daar sta je dan, op een vliegveld. Om je heen een gebouw met verschillende ingangen, een tent, verschillende rijen. Op het oog voor mij chaos en geen idee waar ik heen moet. Maar het blijkt een georganiseerde chaos te zijn, want een kwartiertje later sta ik al mét gezondheidsverklaring en visum bij de bagage"band". Ik zie dat niet alleen ik, maar ook m’n koffers zijn aangekomen en loop met m’n bagagekar richting de uitgang. Onderweg naar de uitgang zie ik mensen hun koffers op een nieuwe bagageband leggen voor een security check. Moet ik dat ook doen? Geen idee, maar zo gezien, zo gedaan. En dan mag ik toch echt richting de uitgang, waar Bart me staat op te wachten. Wat is het gek om elkaar na 2 maanden weer te zien, terwijl we daarvoor nog niet eens 3 maanden samen in Nederland zijn geweest. Hij blijkt meer te zijn dan een poppetje op een beeldscherm en hij vindt letterlijk en figuurlijk zijn weg in een stad die voor mij nog vreemd is. Hij rijdt -voor mijn gevoel, sorry Bart- keihard met de chaos in het verkeer mee en er flitsen allerlei nieuwe impressies en harde geluiden aan me voorbij. Maar ik zie en ruik ook herkenning van mijn tijd in Ghana; de straatverkopers met stapeltjes tomaat langs de kant van de weg, de mini bananen, de harde muziek, de geur van het verbranden van afval. We komen aan bij een metalen hek, omgeven door een hoge stenen muur. En daarachter ligt mijn nieuwe thuis verscholen. Wat is het heerlijk om daar samen op de bank te kunnen ploffen. Op zondag samen naar de kerk te kunnen gaan, met de warme stemmen die de worship leiden, een band die gedurende de dienst steeds meer uitbreid (zouden ze te laat zijn gekomen en later aansluiten?) en piepende oren van de muziek die zo hard staat.

En dan is het maandag, voor Bart begint een nieuwe, drukke werkweek waarin dingen niet altijd gaan zoals hij hoopt dat ze gaan. Ik probeer van mijn nieuwe huis een nieuw thuis te maken, wat gek is op een plek waar andere mensen hun ritme al hebben gevonden. We hebben Elena, een collega van Bart die hier 6 weken verblijft en bijna dagelijks collega’s en studenten over de vloer heeft om te werken.  We hebben Dued, een jonge man die elke dag het terrein om het huis onderhoudt en soms letterlijk de blaadjes bij je voeten wegveegt als jij op de bank op het terras zit. Als hij ziet dat wij weggaan met de auto, rent hij naar het metalen hek om dat voor ons te openen. We hebben Precious, een vrouw die 3x per week langskomt om schoon te maken en de was te doen. Ik zou haar mogen vragen een kamer voor mij schoon te maken en een bed op te maken, maar ik merk dat ik dat moeilijk vind om te doen. In plaats daarvan, vraag ik om beddengoed en staan we opeens samen mijn bed op te maken. Even later maak ik zelf mijn eigen kamer schoon. Niet helemaal de bedoeling geloof ik. Ik ben zoekende naar mijn plekje in en rondom het huis en op werkgebied en dat gaat met vallen en opstaan. Ik voel me hier zo rijk, zo bevoorrecht, zo anders. Ik heb ideeën voor een project in de preventieve gezondheidszorg, maar het is een uitdaging hier handen en voeten aan te geven. Tegelijkertijd ben ik dankbaar dat ik de tijd heb om te ontdekken, te zoeken en te ontmoeten. En van Precious de schoonmaakster mag ik in ieder geval blijven, dus dat is al een goed begin.