Ghana: The adventure begins

Na alle voorbereidingen was het dan zo ver, na een negatieve covid test mocht ik afgelopen donderdag vertrekken naar Ghana en na een tweede negatieve covid sneltest op Accra mocht ik ook daadwerkelijk het land binnen! Een taxi driver bracht me naar een guest house, waar een kakkerlak voor wat gezelschap zorgde. De volgende morgen vroeg werd ik weer terug naar het vliegveld gebracht voor m’n binnenlandse vlucht van Accra naar Tamale. Dat bleek nog een uitdaging, gezien de verkeerslichten kapot waren en Ghanezen er niet van houden om elkaar voorrang te geven in het verkeer. Ook niet op drukke kruispunten. Eenmaal aangekomen op het vliegveld, bleek het vliegveldpersoneel voor onbepaalde tijd te staken waardoor alle vluchten werden gecancelled. Een journalist van de nationale TV kwam langs en besloot pal naast me verslag te doen van de situatie. Ik heb de rol van gestrande reiziger op me genomen en heb het dus nu al gemaakt op de Ghanese televisie. Gelukkig werd in de loop van de dag het vliegverkeer weer opgestart en kon ik door naar Tamale.

In Tamale werd ik opgehaald door de tropenarts die me de komende weken zal introduceren in het ziekenhuis. We zijn Tamale in geweest om allerlei dingen te regelen en boodschappen in te slaan die je in Gushegu niet kunt kopen –dat is vrij veel overigens. We zijn echt verwend om te kunnen kopen waar we ook maar zin in hebben.

Er ging een totaal nieuwe wereld voor me open. Bij de garage moesten we wachten, omdat de werknemers eerst hun vrijdagmiddag gebed moesten bidden. Rond gebedstijden -ook die van half 5- 's ochtends- hoor je de vele moskeeën door elkaar heen oproepen tot gebed. Bij de “supermarkt”  bediende één mevrouw de kassa, een tweede controleerde of al de producten die je meenam ook op het bonnetje stonden en de derde pakte alles voor je in. Vervolgens moest je je bonnetje bij de uitgang nog door een vierde persoon laten aftekenen. Maar ja, het is toch te warm om haast te hebben.

Omdat het al laat was en het nog een aantal uur rijden was naar de compound, hebben we in Tamale overnacht en zijn we de volgende middag aangekomen in Gushegu. Hier ben ik de afgelopen dagen  met name bezig geweest met acclimatiseren. Het is alsof je opnieuw geboren wordt in een wereld waarin alles onbekend is. Je verstaat de taal niet, kent de cultuur niet, je weet de weg niet, niet waar je wat moet kopen en wat je er vervolgens mee kan koken. Maar de Zwitserse teamleidster bij wie ik in huis woon en onze Nederlandse buren doen een goede poging om me wegwijs te maken in Ghana. Het is ook letterlijk acclimatisen zonder de aanwezigheid van een airco, met een temperatuur van 40 graden die ’s nachts niet heel veel naar beneden gaat. Vanwege het droge seizoen en de afwezigheid van sluitende ramen, waait het Sahara zand niet alleen op de auto, maar letterlijk door het hele huis. Op m’n eerste dag heb ik alles nog schoon gemaakt, maar het is echt onbegonnen werk. Gelukkig is alleen m’n bureau wit.  

Naast het acclimatiseren, heb ik de komende weken Dagbani taalles van een lokale mevrouw, die de taalles waarschijnlijk net zo vermoeid vond als ik, aangezien ze een aantal keer in slaap viel. Ze heeft me de Dagbani naam Wunnam gegeven, wat zoiets betekent als door God gemaakt. Klinkt een beetje Indiaan-achtig vind ik zelf, maar de betekenis is zeker niet verkeerd :) Verder probeer ik een oude fiets aan de praat te krijgen en heb ik leren rijden op een motorbike, zodat ik ook de omgeving kan verkennen en m’n Dagbani in de praktijk kan gaan brengen. Elke dag is een nieuw avontuur, dus ben erg benieuwd wat er allemaal nog gaat komen!