Malawi: nieuwe baan, nieuw (t)huis

Wat vliegt de tijd. Het leven hier voelt inmiddels zo vertrouwd dat ik dacht niet zo veel meer te kunnen vertellen. Maar nu ik thuis aan de keukentafel achter m’n laptop zit, terugdenk en foto’s terug kijk, besef ik hoeveel er eigenlijk gebeurd is. We hebben een tijdelijke verblijfsvergunning gekregen en hebben onze tickets omgeboekt naar eind februari (Martine) en eind maart (Bart). Ook ben ik sinds 1 december 3 dagen per week aan de slag voor GOAL 3, het bedrijf waar Bart ook voor werkt. Het is heel bijzonder om met elkaar mee te denken, om samen met (toekomstige) partners in gesprek te gaan over ons gezamenlijke doel om baby- en kindersterfte in de ziekenhuizen te verminderen. Het betekent wel dat we waarschijnlijk per januari tijdelijk moeten verhuizen naar een andere plaats, maar dat zien we dan wel. :)

Doordat ik het werk voor GOAL 3 parttime doe, kan ik ook doorgaan met de projecten die ik eerder ben gestart. Ik heb inmiddels mijn “partners in crime” gevonden in dokter Emmie, een Malawiaanse kinderarts, en Patience, de oprichter/directeur van de NGO Fount For Nations die zich richt op het supporten van special needs kids en hun familie. Samen werken we aan het opzetten van een multidisciplinaire polikliniek in het ziekenhuis, het in kaart brengen van de bestaande zorg buiten het ziekenhuis en het eerder opsporen van (developmental) disabilities. Onze droom is dat deze kinderen tijdig gezíen worden en de behandeling en support krijgen die ze verdienen, zodat ze zich zo optimaal mogelijk kunnen ontwikkelen.  

Waar het leven hier aan de ene kant heel vertrouwd voelt, blijft het soms ook onwerkelijk. We wonen in de stad, dus het ene moment hebben we de luxe om uiteten te gaan, naar de supermarkt te gaan voor onze boodschappen en voetbal te kijken op het dak van een hotel. Het andere moment worden we geconfronteerd met de harde en oneerlijke realiteit. Mensen die honger hebben, omdat de volgende oogst nog even op zich laat wachten en de voedselprijzen onwijs zijn gestegen. Een jongetje van 3 met een waterhoofd, zo groot dat hij het hoofd niet kan optillen en alleen kan liggen. Hij is al bijna blind en heeft moeite met ademhalen. Een jongen van 13 met een hersentumor, waarbij de klachten toenemen. In Nederland zouden beide jongens goede behandeling kunnen krijgen, maar hier ontbreekt deze en sta je machteloos als je de jongens achteruit ziet gaan.   

Gelukkig bestaan er mensen die zich niet laten verlammen door deze harde realiteit, maar die juist de schouders eronder zetten. Ik word blij van Bart, die ondanks alle uitdagingen (en ja, dat zijn er veel) door blijft gaan. Van Stichting Baobabkids, die kwetsbare kinderen ziet en helpt ontwikkelen. Van de fysiotherapeut uit Mangochi, die ondanks patiëntaantallen waar geen eind aan lijkt te komen, zijn dag vol goede moed begint. Wat ben ik dankbaar dat ik zo direct naast deze mensen mag staan, dat we elkaar mogen aanmoedigen en samen verder kunnen gaan.     

En in de tussentijd mogen we genieten van de prachtige natuur en van elkaar. We zijn zó dankbaar. 

Meer info:
GOAL 3: https://goal3.org/impala/
Stichting Baobabkids: https://www.baobabkids.nl/
Fount for Nations: https://fountfornations.org/