Ghana: Dokter Martina probeert les te geven in Ghana

Ik voel me inmiddels thuis op de plek waar ik ben. Ik geniet van de contacten en gastvrijheid van de mensen om me heen. Nu onze Ghanese buren weten dat ik sobolo, een lokaal drankje met hibiscus en gember zo lekker vind, krijg ik regelmatig flesjes thuisbezorgd. En samen met m’n Nederlandse buren op de compound -bij wie ik altijd terecht kan om van me af te praten- heb ik genoten van een barbecue, terwijl het in Nederland sneeuwde! Helaas voel ik me niet alleen thuis in Ghana, maar voelen ook allerlei parasietjes zich thuis in mijn darmen. Ik heb een haat-liefde verhouding ontwikkeld met antibiotica en ORS, maar hopelijk gaat het nu de goede kant op.

Verder geniet ik van het ontdekken van de cultuur. Ik maak blijdschap mee, tijdens een naming ceremony van een kindje van 8 dagen oud dat ik geboren heb zien worden. Er wordt gelachen, gedanst op HELE harde muziek en er wordt dagenlang gekookt om iedereen van eten te voorzien. Ook zie ik verdriet, als een jonge docent en vader komt te overlijden. Op de dag van overlijden kwamen er meer dan 300 mensen bij elkaar om hem de laatste eer te bewijzen en hem te begraven. Er werd in het maanlicht uit volle borst gezongen, middenin een dorpje bestaande uit lemen hutjes en rieten daken. Het was bijna magisch. Ik zag het rauwe verdriet, maar ervoer de saamhorigheid en de hoop op een betere toekomst.

Doordeweeks vertrek ik ‘s ochtends vroeg op de motorbike naar het ziekenhuis. Op m’n rug een volgepropte backpack met 3 oefenbaby’s, ambubags en ander trainingsmateriaal. Op m’n buik een rugtas met laptop, nog meer trainingsmateriaal en flesjes drinken. Want een training in Ghana stelt niks voor als er niet gezorgd wordt voor drankjes, koekjes en lunch. Ik hobbel met m’n motorbike over de niet of slecht geasfalteerde wegen naar het ziekenhuis en zorg dat ik om 8.00 uur daadwerkelijk met de training kan beginnen. Maar om 8.00 ben ik de enige in de conference room. Waar is iedereen? Gaan ze wel komen? Na een Leids kwartiertje ongeduldig wachten begin ik m’n belronde. “Hello doc! I’m on my way, I’m coming, I’m coming!” hoor ik door de telefoon als ik een verloskundige vraag of ze er vandaag bij gaat zijn.  Als iedereen een halfuur, uur of anderhalf uur later binnen gedruppeld is, wordt er gestart met een kennistoets. Zelf loop ik ondertussen naar de keuken om onze lunch alvast te bestellen en daarna kan de training dan echt beginnen. Tijdens mijn uitleg worden de aanwezige verloskundigen regelmatig gebeld, loopt men in en uit en soms betrap ik iemand met z’n ogen dicht. Wat gebeurt hier nu? Wat moet ik nu doen? Moet ik deze volwassen mensen gaan corrigeren?

Inmiddels heb ik geleerd hoe het lesgeven in Ghana werkt. Ik doe het ’s ochtends ietsje rustiger aan en bestel de lunch een uur eerder dan we hem eigenlijk nodig hebben. Ik blijk de mensen voor me prima te kunnen corrigeren, want ze zijn het toch eigenlijk wel met me eens dat het lastig is een training te volgen als je aan het bellen bent. Maar most important… de verloskundigen die de training volgen blijken super enthousiast! Tijdens de rollenspellen waarin we een bevalling naspelen, verbaas ik me over de acteertalenten van zowel de “verloskundigen” als de “aanstaande moeders”. Tijdens het oefenen van een reanimatie van een pasgeborene zie ik kwartjes vallen: “oooh, moet dat zo!”. Ook de verloskundige die ik aan het opleiden ben om in de toekomst zelf de training te kunnen geven, pikt het super goed op. Aan het einde van de dag sluiten we af met gebed en hoor ik de dankbaarheid doorklinken. Waar ik de eerste trainingsdag nog mensen bij elkaar moest sprokkelen, blijkt er voor de andere dagen soms zelfs te veel animo. Wie had dat gedacht?! Voorlopig gaan we dus vooral zo door!