Ghana: Aanpassen en genieten

Time really flies when you’re having fun. De Helping Babies Breathe training is inmiddels afgerond en ik heb nog tijd over om verloskundigen en verpleegkundigen te trainen in de “Essential Care” voor baby’s en kleine baby’s. Geen enkele trainingsdag is hetzelfde en ik moet elke keer weer glimlachen om de dingen die ik zie gebeuren. Ghanezen die te vroeg arriveren of stoere OK mannen die een klein hartje blijken te hebben als ik ze een oefenbaby  in hun handen geef. Of verloskundigen die zo in hun rollenspel opgaan dat ze m’n oefenbaby letterlijk insmeren met oogzalf. Het is een genot om naar te kijken.

In het ziekenhuis ben ik dus bezig om anderen les te geven, maar het leven hier is voor mij minstens net zo leerzaam. Ik leer om me flexibel op te stellen en oké te zijn met dingen die anders lopen dan ik had gepland. Laatst had ik een belangrijke meeting met de afdelingshoofden om te praten over het verbeteren van de kwaliteit van zorg voor pasgeboren baby’s. Toen ik de verloskamer opliep om het afdelingshoofd te halen, was ze nog druk bezig met een bevalling waarbij een vacuumpomp nodig was. Ondanks alle inspanningen kwam de baby er niet uit. Ik luisterde naar het hartje van de baby en die bleek al veel te snel te kloppen. Het kindje moest snel gehaald worden met een keizersnede, maar de enige arts die in het ziekenhuis werkzaam is, was niet bereikbaar. Gelukkig was Gerben (tropenarts) ook in het ziekenhuis aanwezig voor de geplande meeting en kon hij de keizersnede uitvoeren. Ik kon assisteren en na heel wat (in)spanning werd de baby geboren. Na het stimuleren van de baby, begon ze uiteindelijk te huilen! We konden opgelucht ademhalen en dankbaar zijn voor het leventje dat was gered. Je moet er soms niet al te veel bij nadenken wat er allemaal gebeurd als je zelf niet in het ziekenhuis aanwezig bent. Maar wat was het bijzonder om die dag op het juiste moment op de juiste plek te zijn!

Buiten het ziekenhuis snakte alles en iedereen naar water na een maandenlange droogte. Inmiddels zijn de eerste regens gevallen en kleurt de wereld om ons heen steeds groener. De dam naast ons huis vult zich weer met water en de dieren hebben genoeg om te drinken. En bijkomend voordeel, tijdens de regens koelt het soms af naar 30 graden, heerlijk!

Na 2 maanden in Gushegu te zijn geweest, ben ik er ook een weekend tussenuit geweest. Het idee was dat ik met een bus naar Tamale zou reizen, maar ook dat liep uiteraard niet geheel volgens plan. Ik belandde in een trotro, een klein, gammel busje met kippen naast me en 5 geiten op het dak. Als de bus stopte, gingen de ramen en deuren open en kwamen allerlei verkopers langs met schalen gevuld met eten en drinken op hun hoofd. De passagiers om mij heen kochten van alles en deelden het gekochte eten met mij. Verder had ik zelf geen idee waar deze trotro precies zou stoppen, dus belden m’n medepassagiers naar degene die mij in Tamale zou ophalen. Wat een gastvrijheid en behulpzaamheid om me heen!  Uiteindelijk zijn de geiten, kippen, mijn nieuwe vrienden en ik heelhuids in Tamale aangekomen en heb ik genoten van een paar dagen vrij. Met veel patat, een airco en zelfs een dagje zwembad! Vol nieuwe energie is het nu weer tijd om door te gaan met m’n werk en te genieten van de contacten met alle mensen om me heen.