Malawi: op vakantie!

Afgelopen 2 weken was het voor ons vakantie en hadden we het voorrecht om het land waarin we wonen verder te ontdekken. Wat een avontuur was dat! Want ook op vakantie ontkom je niet aan het regelmatig ontbreken van stroom, water, benzine of kan je urenlang vastzitten op de grensovergang. Een strakke planning moet je niet hebben, maar die hadden we gelukkig ook niet. We hebben met onze RAV4 uit “96 rond gereisd door Malawi en Zambia en het was heerlijk om urenlang te kunnen bijkletsen terwijl allerlei landschappen en taferelen aan ons voorbij gleden. Bruisende dorpjes, vrouwen die water halen en kinderen die spelen. Gaten in en geiten op de weg ontwijken, stukken off road rijden als er een vrachtwagen gekanteld op de weg lag of er gewoonweg geen asfaltweg was. Soms was het wel een beetje spannend, want op weg naar onze eerste stop in het noorden van Malawi, zakte ons benzinestreepje steeds verder naar beneden. Bij elke tankstation dat we naderden waren we aanvankelijk opgelucht, maar telkens bleek dat er geen benzine meer te koop was en moesten we onverrichter zaken verder rijden. Het benzinelampje heeft tientallen kilometers geknipperd, maar uiteindelijk hebben we onze eerste stop gehaald! Het bleek dat de benzine pas een paar dagen later werd aangevuld, maar voor ons was dat geen probleem, omdat we met de veerboot verder gingen naar Likoma Island, een eiland middenin Lake Malawi. En eenmaal weer terug bij de auto, konden we –na wat opstart problemen, omdat we de tank waarschijnlijk tot op de laatste druppel hebben leeg gereden- weer verder rijden naar Zambia en via Lilongwe, de hoofdstad van Malawi, terugrijden naar huis.

De vakantie was er eentje vol contrasten. Op de heenweg naar Likoma Island namen we de lokale veerboot volgepropt met honderden mensen, nog meer spullen en waren we bang in de pikdonkere vanaf het dek in het water te vallen. Voor de terugweg naar het vaste land werden we uitgenodigd door een groepje rijkere Malawianen op hun privéspeedboot en voelden het net alsof we in een film zaten. Het ene moment hadden we gesprekken met rijke expats die net als wij konden genieten van op vakantie gaan, het andere moment spraken we een lokale onderneemster die als weduwe elk dubbeltje moet omdraaien om voor haar kinderen te zorgen. Het ene moment zaten we in een luxe safaritent, het andere moment hadden we een slaapkamer met kakkerlakken, een gebroken vloer, schimmelplekken op het plafond en waren we blij dat we slaapzakken meehadden om op het bed te leggen. Maar wat hebben we genoten. Op het eiland, waar we elke avond keken naar een prachtige zonsondergang, waarna we aten op het strand onder de sterrenhemel. In het safaripark in Zambia, waar we giraffen, olifanten en leeuwen van heel dichtbij mochten bewonderen. En vooral op de plekken waar maar weinig toeristen komen, ontstonden de mooiste ontmoetingen: gesprekken met de straatverkoper, thuis uitgenodigd worden bij de vrouw die je jurk maakt. De kinderen die je omringen en toejuichen als je bananen wilt kopen of dansend achter je aanlopen als je een wandeling wilt maken. Het was prachtig.

Eenmaal thuis in Blantyre heb ik steeds meer m’n draai gevonden. Een Jumbo of AH bestaat niet, maar na heel wat uurtjes op onderzoek uitgaan, weet ik bij welke mevrouw ik groente koop, in welk gebouwtje ik een meneer kan vinden die koffie verkoopt en welke bakker brood heeft zonder dat daar kilo’s suiker in verwerkt zijn. En ook m’n eigen kook- en bakskills komen weer boven om wat gevarieerder te kunnen eten. Dat gaat niet zonder slag of stoot, want je kunt vol trots thuis komen dat je courgette hebt gevonden om er vervolgens bij het opensnijden achter te komen dat hij vol zit met worpjes! Of je breekt de eieren en dan komt er iets uit wat meer lijkt op eizwart, dan op eiwit of –geel.  Het houdt je in ieder geval bezig. Ook heb ik inmiddels geleerd dat ik altijd eten in huis moet hebben, want je weet maar nooit wie er langskomen en of ze blijven eten. Laatst verwachtte ik van Madalitso 1 à 2 uurtjes taalles te krijgen tijdens de koffie. Maar uiteraard liep dit anders, want ze had ook haar 2 kinderen meegenomen en rond lunchtijd maakte ze nog geen aanstalten om weer te vertrekken. Behalve stroopwafels had ik niets in huis om hen aan te bieden, dus uiteindelijk heeft Madalitso me -toen ze om half 2 toch echt wel honger begon te krijgen- meegenomen naar een restaurantje om het lokale eten te proeven. En zo waren we 5 uur verder en heb ik niet alleen een lesje taal, maar een nog groter lesje cultuur gehad. Precious heeft heel hard om me moeten lachen toen ik weer thuis kwam.